Deel 3 - Uit het dagboek van kinderboerderij Canton
15-1-22 In de buurt van Barcelona was een kleine boerderij met een paar kippen, een geit en twee zwarte hangbuikzwijntjes. De boerin was helemaal alleen, een heel oud vrouwtje die niet meer goed voor de dieren kon zorgen. Op een dag besloot ze om de dieren vrij te laten en misschien was er in het bos wel voldoende eten voor de dieren. Pip en Woezel gingen op avontuur in het bos, ze vonden het wel jammer om de boerderij te verlaten, maar ja er was ook wel heel weinig eten. In het bos aten ze paddenstoelen en eikels, best lekker, en ook aten ze veel worteltjes.
Pip vroeg aan Woezel, wij hebben wel heel lang op de boerderij gewoond, maar nu wij vrij zijn wil ik ook wat van de wereld zien, dat vond Woezel wel een goed idee. Pip zei, als wij nu iedere dag een stukje naar het noorden van het land lopen, dan komen wij misschien andere varkentjes tegen en ook lekker eten.
De volgende dag gingen ze vroeg op stap en volgden een bospad, soms zagen ze mensen en dan kropen ze achter bomen, maar er bleken in het bos heel veel paddenstoelen en eikels te zijn, dat vonden ze heel lekker. Pip was verbaasd dat er zo’n lang pad door het bos liep, maar het bleek de pelgrimsroute te zijn, die van het noorden naar het zuiden liep. Tjonge, zei Pip tegen haar moeder, dat is handig wij volgen het pad en dan komen wij helemaal in het noorden uit. Na 4 dagen zagen zij een bordje waarop stond dat dit Frankrijk was. Op een dag hoorden zij knallen, het bleken jagers te zijn die in het bos op dieren aan het schieten waren. Pip en Woezel hadden zich direct weer verstopt en konden ook lekker uitrusten. Woezel zei tegen Pip: je gaat niet snurken hoor, anders horen de jagers ons.
Weet je dat varkentjes kunnen snurken, vooral als ze honger hebben?
Ze waren zo moe van het wandelen dat ze 12 uur sliepen, de volgende dag waren ze lekker uitgerust en gingen op zoek naar eten en volgden het pelgrims pad. Soms kwamen ze langs een stadje en snuffelden bij een vuilnisbak, maar ze waren ook weer blij om in het bos te zijn, zo'n stad is niks voor hangbuikzwijntjes. Pip vroeg zich af hoeveel ze al gelopen hadden, Woezel hield de kilometerstand bij en zei 900 kilometer, tjonge, tjonge. Dat klopt ook wel want er bleek een bordje te staan van het land België.
Pip en Woezel waren opgevoed op een boerderij, dus tamme hangbuikzwijntjes en dachten: hadden wij toch maar weer een boerderij, waar iedereen ons goed verzorgd. Dus besloten ze om uit te kijken, het liefst naar een kinderboerderij. In België heb je ook bergen, “de Ardennen”, echt een vakantiegebied, daar heb je veel campings. Op de camping “de hele dag zon” kwamen zij Ellen tegen en die vroeg aan de hangbuikzwijntjes: wat doen jullie hier? Nou dat was een verhaal over de boerderij van het oude vrouwtje en hun tocht door Frankrijk en België. Ellen had een voorstel: ze woonde in Holland vlak bij Baarn, en werkte op kinderboerderij Canton en daar wilden ze wel twee lieve hangbuikzwijntjes hebben.
Pip en Woezel op de achterbank van de auto, op weg naar kinderboerderij Canton. Daar was Bessie, een groot varken, die daar helemaal alleen woonde. Zij zag de hangbuikzwijntjes en begon direct met haar krulstaart te kwispelen. Pip en Woezel waren helemaal blij, een eigen huis op de kinderboerderij en iedere dag komen er kinderen, soms ook met eten vooral worteltjes, daarop zijn ze dol.
Wisten jullie ook dat deze hangbuikzwijntjes heel slim zijn, ze hebben een klein koppie en kleine oortjes en het liefst spelen ze met kinderen. Mocht je in de buurt zijn van de kinderboerderij kom gerust langs. Pip en Woezel vinden dat heel leuk.
